جان گریه بر من می کند، من خنده بر جان می کنم

فریاد ز دست فلک آینه گون...

خداوندا مراست به لطف تو امید

بسم الله

خداوندا مراست به لطف تو امید

دلم را اذنت به این ورطه کشید

 

حکمت دل بستن و کندن، چیست؟

حاصل اینطور آشفته بودن، چیست؟

 

من که دلی دارم مسکین احساس

از تو هیچ دلبر نخواستم، سپاس

 

تو کز حال من و دل خبر داشتی

چرا باز بر دل مهر دلبر کاشتی

 

بارها خواستم که دل بگذارم به زیر

با خودم گفتم، حال رو ترک دنیا گیر

 

بارها راه جستم با اسخاره ز تو

هر بار  مرا  گفتی در همین ره رو

 

راهی که در آن عاشق نمی شوند

راهی که در آن عاشقت می کنند

ramadan highway code

دنیا گذران، محنت دنیا گذران.....

هست دنیا همچو گور و تن کفن // کار تو دایم کفن وصله زدن

خسته ام از این کویر

دست خسته مرا، مثل کودکی بگیر

با خودت مرا ببر، خسته ام از این کویر

"قیصر امین پور"

my dad, my hero

به تکرار اسیر شده ام

بسم الله


به تکرار اسیر شده ام

دچار روزمرگی شده ام

روزمرگی من در حرف "ر" ساکن است

این روزها صبر سرمشق من است

چون، لحظه ها و روزهایم در تکرار مرده

چون، درد در همسایگی ام خانه گرفته



تتمه:

چون غم و درد هست، غمی نیست // بی دردی غم است، که درمانش نیست

((رو درد طلب که علتت بی ‌دردیست // دردیست که هیچگونه درمانش نیست)) "ابوسعید ابوالخیر"

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود // ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است

بسم الله

یادمه استاد می گفت: "انسان برای نزدیک شدن به خدا ابتدا باید خود را بشناسد. تعلقات و توجهات به غیر از خداست که باعث می شود انسان خود را گم کند و از خود و خدا فاصله بگیرد و اسیر این کس و آن چیز شود."

.........................................................

میلاد: این روزا زیاد این حرفها رو تو ذهنم مرور می کنم. فکر که می کنم می بینم، منم خودم رو گم کردم و به قول استاد "اسیر این کس و آن چیز" شدم.

این روزا این بیت از شیخ بهایی رو هم زیاد با خودم تکرار می کنم:

یک دمک با خودآ، ببین چه کسی // از که دوری با که هم نفسی