امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند: در مؤمن شش خصلت وجود ندارد: عجز و درماندگی خسیسی و کم خیری لجاجت و سرسختی دروغگویی حسد تعدی و ستم به مردم. متن حدیث:
علی تجلایی از فرماندهان قرارگاه بود.میگفت توی این عملیات میخواهم بروم خط مقدم همان لباس هایی را پوشیده بود که اول جنگ با آن درسوسنگرد جلوی عراقی ها مقاومت کرده بود سوراخ های لباسش را نشان میداد و میگفت:میخواهم به خدا بگم،اینها جای گلوله است،ماهم توی جنگ بودیم.قبولمان کن یک تیر آمد خورد روی قلبش ،هیچ چیزش نشد.تیر را از مسافت دور زده بودند و تا برسد،سرعت و گرمایش گرفته شده بود. تیر را برداشت و نگاهش کرد و گفت:چه میشد قلبم را میشکافتی؟ چیزی نگذشت که تیر بعدی قلبش را شکافت یامهدیl
از حضرت علی(ع) در مورد دنیا سوال کردند؟ فرمودند:آغازش رنج است و پایانش سختی،حلالش حساب دارد و حرامش عقاب،هر که در ان تندرست اسوده است و هرکه بیمار است پشیمان،هرکه توانگر شود برآشوبد و هر که مستمند گردد اندوه خورد،هر که برایش بکوشد آن را نیابد و هر که از آن دست کشد نزدش آید، هر که به سویش چشم دوزد کورش نماید و هر که به آن با چشم عبرت بنگرد بینایش سازد کتاب:پاسخ های جذاب حضرت علی(ع) به صد سوال اساسی
وقتی عذاب بر بنی اسرائیل طولانی شد به درگاه خدا ناله کردند، این در حالی بود که از 40 سال عذاب 170 سال باقی مانده بود، خدا به واسطه ی دعای آنها از بقیه آن صرف نظر نمود.
شیعیان هم اگر مانند بنی اسرائیل به درگاه خدا دعا نمایند خداوند فرج را نزدیک خواهد نمود،اما اگر چنین نکنیداین سختی به نهایت مدتش خواهد رسید..... سلام با احیای شب نیمه شعبان به روز هستم التماس دعا
سلام
همیشه از جمله ی حلالم کنید بدم میومد.اعتقادم این بود که ادم تو هر لحظه ی زندگیش باید طوری رفتار کنه که نیازی به حلالیت نداشته باشه ولی گاهی وقتا همین یه کلمه به ادم ارامش خیال میده
نمیدونم خداوند عمری دوباره بمن عطا میکنه یانه که بتونم بازم در خدمتتون باشم
اگر گاهی وقتا حرفی زدم و یا متنی نوشتم که باعث ازارتون شد ازتون میخوام که منو ببخشید
با پست اخرم به روز هستم
ارسال نظر
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیانثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
در مؤمن شش خصلت وجود ندارد:
عجز و درماندگی
خسیسی و کم خیری
لجاجت و سرسختی
دروغگویی
حسد
تعدی و ستم به مردم.
متن حدیث:
قال الصادق علیه السلام: سِتَّهٌ لَا تَکوُنُ فِی المُؤمِن الحسرُ وَ النَّکَدُ وَ اللَّجَاجَه وَ الکَذِبُ وَ الحَسَدُ وَ البَغیُ.
«بحارالانوار، جلد 72، صفحه 209»